Nadbudowa – czy się opłaca?

Mamy dom parterowy, podpiwniczony, zbudowany według typowego projektu w połowie lat 60. Chcemy go wyremontować, powiększyć i unowocześnić. Czy zdecydować się na nadbudowę? Kiedy to jest opłacalne?

Domy parterowe budowane w latach 60. zwykle nadają się do nadbudowy. Te realizowane według projektów typowych były najczęściej posadowione na żelbetowych ławach, z solidną konstrukcją piwnic. Ściany z bloczków gazobetonowych lub murowane z pustaków były z zasady spięte żelbetowymi wieńcami stropów gęstożebrowych lub nawet prefabrykowanych z ciężkich płyt żelbetowych. Jeśli jednak budowane były systemem gospodarczym, nie możemy mieć pewności co do solidności zastosowanych materiałów.
Zawsze przed podjęciem decyzji o rozbudowie należy dokonać fachowej oceny konstrukcji domu. Jeżeli ekspertyza konstruktora potwierdzi, że nadbudowa domu jest technicznie możliwa, to ze względu na solidne fundamenty i piwnice jest to na ogół bardziej opłacalne niż rozbiórka domu i budowa nowego na tej samej działce. Wbrew pozorom nie zdarza się często, by fundamenty (zwłaszcza zbrojone ławy betonowe) były ograniczeniem dla nadbudowy. W wielu domach na skutek „utwardzenia” pod wieloletnim stałym naciskiem grunt nośny pod ławami jest w stanie przenieść większe obciążenia, niż założono w pierwotnym projekcie.
Jeśli jednak ekspertyza wykaże konieczność wzmocnienia fundamentów lub rozbiórki stropu, radzę się poważnie zastanowić nad sensem inwestycji.
Nadbudowa może być nieopłacalna także wtedy, gdy na czas trwania kapitalnego remontu właściciele muszą się wyprowadzić i przez wiele miesięcy wynajmować mieszkanie zastępcze. Jeżeli dom jest w zadowalającym stanie, warto tak opracować projekt i dobrać taką technologię realizacji, aby nie trzeba było opuszczać domu na cały okres budowy.