Okna we wnętrzu

Mogą być największą ozdobą domu. Zaprojektowane z myślą o funkcji, wielkości i stylu wnętrza upiększą je skuteczniej niż jakakolwiek dekoracja.

Ważne jest nie tylko to, jak okna wyglądają na elewacji. Oglądając projekt, spróbujmy sobie także wyobrazić, jak wpłyną na wnętrze. Są bowiem bardzo istotnym elementem przestrzeni domu. Odpowiadają za kontakt z otoczeniem, otwierają perspektywę. Okno na osi wejścia do pokoju pozwala spojrzeniu biec dalej, wywołuje wrażenie ciągłości przestrzeni, daje wnętrzu oddech. Światło wpadające przez okno przyciąga wzrok i zaprasza – zawsze chętniej wejdziemy do pomieszczenia jasnego niż mrocznego. Jasne, rozświetlone wydaje się większe, przestronniejsze, a jednocześnie ciepłe. Refleks słońca na podłodze, meblu, ścianie dodaje przytulności. Oczywisty jest też wpływ układu okien na aranżację wnętrza.Urządzenie pomieszczeń zawsze jest mu podporządkowane. Nie ustawimy mebla na tle okna, sofy w przejściu do drzwi balkonowych czy zlewu w oknie portfenetrowym...


Dzięki pięknym oknom całe wnętrze staje się wyjątkowe. Autor: Marcin Czechowicz		Okna na osi wejścia – na końcu korytarza – podkreślają, że dom to nie tylko przestrzeń zamknięta w czterech ścianach, ale także otoczenie, ogród i znajomy widok. Autor: Piotr Mastalerz

Okna dobrane do wnętrza
Standardowe okna są prostokątne lub kwadratowe (na przykład 150 x 150 cm), mają parapet na wysokości około 85 cm nad posadzką, a nad nimi jest jeszcze pas ściany. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego – jak standard, to standard. Okno może odgrywać większą rolę, jeżeli jest zaplanowane z myślą o konkretnym wnętrzu – dostosowane do niego wymiarami i kształtem. Wtedy bywa jego największą ozdobą.


Okna od podłogi do sufitu – przeszklona ściana łączy salon z tarasem i ogrodem. Autor: Daniel Rumiancew		Obecność słońca, ciepły blask na podłodze i ścianach dodają wnętrzu przytulności. Autor: Andrzej Szandomirski		Okna z niskim parapetem i nieotwieralną dolną częścią – idealne dla miłośników kwiatów. Autor: Piotr Mastalerz


Okna połaciowe mogą być stosowane jako świetliki napełniające pomieszczenie atrakcyjnym, rozproszonym światłem. Autor: Alex Pavlowič		Duże przeszklenia bez podziałów to element nowoczesnej architektury – pasują do wnętrz utrzymanych w tym stylu. Autor: Daniel Rumiancew		Okna z licznymi podziałami to nawiązanie do dawnej architektury. Będą dobrze wyglądały w tradycyjnie urządzonych wnętrzach. Autor: Joanna Siedlar

Do podłogi. Okna balkonowe, tarasowe, portfenetry - ich największą zaletą jest to, że łączą przestrzeń domu z otoczeniem. Są niezastąpione w salonie. Przez okno zaczynające się na poziomie podłogi widać, co znajduje się bezpośrednio za nim: balkon, taras, ogródek. W wyżej położonych pokojach bez przeszkód można podziwiać krajobraz. Wpada przez nie więcej światła, a błysk słońca leży już tuż przy oknie, a nie na przeciwległej ścianie.

Z obniżonym parapetem. Podobne wrażenia można uzyskać, decydując się na niski mur podokienny, czyli na okna z obniżonym parapetem – mniej niż 50 cm nad podłogą. Także one świetnie sprawdzą się w salonie. Kiedy siedzimy na niskiej kanapie, nasze oczy znajdują się na poziomie standardowego parapetu i widać przez nie jedynie niebo. Niskie parapety pozwalają cieszyć się widokiem ogrodu czy tarasu nawet z takiej pozycji.

Na całą ścianę. Nowoczesne wnętrza mają często ogromne okna zapewniające maksymalne przestrzenne połączenie z otoczeniem. Takie okno skierowane na piękny widok – zieleń ogrodu czy panoramę miasta – jest walorem nie do przecenienia. Wówczas we wnętrzu nie potrzeba już wiele. Szerokie otwarcie na przestrzeń jest wystarczająco efektowne i może być podstawą aranżacji.

Do sufitu. Wysokie okna mogą mieć górną krawędź tuż pod stropem, pod niskim nadprożem. Sufitem podwieszanym można wtedy zrównać wysokość sufitu z ich górną krawędzią. Okna sięgające do sufitu rozjaśniają całe wnętrze, ponieważ światło ślizga się wtedy po suficie. Aby je zasłonić, trzeba pozostawić przy suficie szczelinę na karnisz albo zastosować systemy mocowane na ramie okna. Jednak efekt jest tego wart.

W dachu. Okna połaciowe dają wyjątkowo dużo światła. Jest to ilość nieporównywalna z możliwościami zwykłego okna. Dlatego warto je stosować jako uzupełnienie okien klasycznych. Światło padające z góry może być bardzo atrakcyjnym elementem wnętrza, również w domach parterowych lub piętrowych.

Okna i charakter wnętrza
Kształt i podziały okien powinny pasować do charakteru elewacji i wnętrza. Do wszystkich wnętrz pasują okna prostokątne. Jedno okno o nietypowym kształcie (okrągłe, zwieńczone łukowo) może stanowić dekorację, akcent, podkreślenie ważnego miejsca. Zastosowanie nietypowych okien w szerszym zakresie jest już istotnym sygnałem na temat stylu domu i wnętrza, a także rangi pomieszczenia (na przykład wysokie okna w salonie lub półokrągło zakończone w jadalni). Oryginalne okna nie „zrobią” nam wnętrza, ale na pewno narzucą pewne rozwiązania, klimat, charakter. Duże szyby to synonim nowoczesności, drobne podziały są sygnałem, że bliżej nam do starych wzorców, konserwatywnych gustów lub wiejskich klimatów. Dawniej skrzydła okien były dzielone na drobne fragmenty, bo nie umiano produkować dużych tafli szklanych. Dlatego do domów tradycyjnych pasują okna mniejsze, drobniej dzielone szprosami. We wnętrzach nowoczesnych mile widziane są okna o dużej powierzchni, bez podziałów. Wygodne otwieranie
Podziały mogą być tylko ozdobne (dekoracyjne szprosy), ale najczęściej wynikają z konstrukcji i sposobów otwierania okna. Okno zwykle dzieli się na otwierane części. Efektowne są przeszklenia dużych powierzchni, których tylko część stanowią rozwieralne okna. Kombinacje skrzydeł otwieralnych i nieotwieralnych dają ciekawe możliwości estetyczne i funkcjonalne
Na przykład dla miłośników kwiatów na parapetach dobre są okna z poziomym podziałem i nieotwieralną dolną częścią. Otwieralne skrzydło nie powinno przeszkadzać we wnętrzu. W przypadku okien dwuskrzydłowych warto zastosować rozwiązanie z tak zwanym ruchomym słupkiem, które pozwala na szerokie otwarcie obu skrzydeł (bez słupka pośrodku). To rozwiązanie jest obowiązkowe w oknach balkonowych! Bardzo dobre są też drzwi rozsuwane. Brak sterczącego skrzydła ułatwia aranżację salonu i pozwala otworzyć go szerzej na ogród. Drzwi rozsuwane otwierają się wprawdzie tylko do połowy (drugie skrzydło jest nieruchome), ale i w zwykłych drzwiach balkonowych otwieramy zazwyczaj tylko jedną część.
Jak zasłaniać
Wszelakie zasłony, rolety i żaluzje pozwalają nam nie tylko regulować ilość wpadającego światła, odcinać się od spojrzeń sąsiadów i przechodniów, ale są także ważnym elementem dekoracji wnętrza. Standardowym rozwiązaniem jest karnisz z zasłonami. We wnętrzu klasycznym jest to zazwyczaj dekoracyjny pręt z fantazyjnymi zakończeniami i materiałem, który może być przyczepiony i ułożony na setki sposobów. Prostszy w formie, bardziej pasujący do nowocześniejszych wnętrz, jest karnisz w postaci szyny montowanej do sufitu. Szynę można ukryć we wnęce sufitu, co dodaje wnętrzu elegancji. Inne możliwości dają różnego rodzaju rolety. Materiałowe lub bambusowe rolety zwijane w wąską rolkę można traktować raczej jako element techniczny służący zacienieniu pomieszczenia. Rolety rzymskie podwijane w fałdy – mogą być z materiału, ale także z mat bambusowych czy słomianych – pozwalają w elegancki i dyskretny sposób zasłonić duże okna i pasują do nowoczesnych salonów. Dekoracyjne i użytkowe walory mają też żaluzje umożliwiające regulowanie ilości wpadającego do wnętrza światła. Warto je stosować, kiedy chcemy zasłonić nieatrakcyjny widok lub brzydkie ramy okna. Żaluzje drewniane to dekoracja sama w sobie, bardzo wpływająca na klimat i nastrój wnętrza. Są tym ciekawsze, im szersze mają listwy (stają się wtedy również droższe). Są także systemy zasłon składające się z kilku płaszczyzn zachodzących na siebie przy odsuwaniu. Pozwala to wyeksponować ciekawy wzór tkaniny albo nawet jakąś specjalną aplikację dekoracyjną. Jest to rozwiązanie stworzone do wnętrz nowoczesnych i dużych wysokich okien.


Tradycyjny karnisz na ścianie. Autor: Jacek Kucharczyk		Standardowa roleta. Autor: Mariusz Bykowski		Szyna przymocowana do sufitu. Autor: Andrzej Szandomirski